De uitlopers van de motie Neppérus

Motie Neppérus

VVD-kamerlid Helma Neppérus verklaarde in 2010 in het Nederlandse parlement:

De VVD wil onafhankelijk onderzoek naar de opwarming van de aarde, nu ons land al weken in de ban is van de vrieskou. “We moeten weten hoe het echt zit, zeker met dit weer”, aldus VVD-Kamerlid Neppérus.

Neppérus kent zoals wel meer leken het verschil tussen 'weer' en 'klimaat' niet. Ze deed deze verklaring een maand na het climategate (non?)-schandaal, terwijl ook de tikfouten in het IPCC AR4-rapport in de media kwamen. Reden genoeg voor Neppérus om in het parlement een motie te vragen, en ook nog eens te krijgen, die een politieke bemoeienis in de wetenschap betracht die niet onmiddellijk tot voorbeeld strekt.

De motie had drie eisen:

• dat de aanbevelingen van de IAC voortvarend worden uitgevoerd. 
• dat klimaatsceptici bij toekomstige rapporten van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) zullen worden betrokken. 
• te reageren op het verslag van een bijeenkomst georganiseerd door de Groene Rekenkamer over een brochure opgesteld door de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen (KNAW).

De eerste opmerking betreft een procesmatige screening van het IAC over de werking van het IPCC, en bevat een aantal aanbevelingen om dit proces te verbeteren. Wat uiteraard lovenswaardig is. 

De twee andere punten zijn echter een heel stuk problematischer. IPCC vat de peer review literatuur samen, en als er relevante sceptische wetenschap is of zou zijn, wordt die in de rapporten uiteraard meegenomen. Peer review is nog altijd de plek waar wetenschap wordt bedreven. Stellinkjes geponeerd op het internet vallen uitdrukkelijk niet onder wetenschap. Het pseudoskeptische geneuzel op heel wat blogs wordt daarom uiteraard, en volkomen terecht, niet weerhouden bij het opmaken van ernstige wetenschappelijke rapporten. 

En daar zit net de knel: ofwel weten sceptici wetenschappelijk gefundeerde kritieken te produceren en worden ze reeds gehoord in het IPCC proces, ofwel publiceren ze niets, en is er geen wetenschappelijke grond om ze te horen. Immers, als ze hun internetstukjes hard zouden kunnen maken, zouden ze die ook tot in de peer review literatuur hard kunnen maken, quod non. 

Merk ook op dat bij bv. scepticus Richard Lindzen, een van de weinige sceptici die ooit peer review klimaatliteratuur produceerden, een duidelijke discrepantie aanwezig is in zijn stukken. Er is een duidelijk verschil tussen zijn wetenschappelijk werk en zijn opniestukken. Hij schrijft talloze opiniestukjes waarin hij de klimaatwetenschap aanvalt, maar als je naar de peer review literatuur van zijn hand kijkt krijg je een heel ander beeld, en zorgt zijn werk absoluut niet voor het onderuithalen van de klimaatwetenschap en is zijn werk behoorlijk mainstream te noemen. Hij weet met andere woorden zijn harde taal in zijn opiniestukken niet te vertalen naar wetenschappelijke gefundeerde stellingen. Het blijft bij zéggen dat de klimaatwetenschap faalt, zonder daar wetenschappelijke onderbouwing voor te kunnen geven. En Lindzen is allesbehalve de enige scepticus bij wie dat proces opduikt.

Het ontbreken van wetenschappelijk onderbouwd klimaatscepticisme leidde dan ook niet-verrassend tot volgend antwoord van Joop Atsma op Neppérus' motie:

Het belangrijkste argument dat wordt gebruikt om geen aandacht te besteden in IPCC-rapporten aan de wetenschappelijke argumenten die sceptici gebruiken, is dat er geen peer-reviewde literatuur over beschikbaar is.

Of met andere woorden: dat er geen wetenschappelijk gefundeerde kritiek is die de grondslagen van de klimaatwetenschap onderuit haalt. Veel woorden hoeven er daarom verder niet aan vuil gemaakt te worden zou je daarom denken.

Merkwaardig is daarom het vervolg van Atsma's antwoord:

KNMI, ECN en PBL werken daarom samen aan een artikel dat de belangrijkste argumenten beschrijft en analyseert, en dat komende zomer zal verschijnen in een wetenschappelijk tijdschrift. 

Kortom, Atsma geeft de vermelde instellingen de opdracht niet-wetenschappelijke stellingen samen te vatten en op de keper beschouwd bestaat de opdracht er dan ook uit aan te halen waarom ze niet meer wetenschappelijke aandacht krijgen. Een redelijk nutteloze opgave me dunkt. Immers, zoals hierboven aangehaald: als die sceptische stellingen hard te maken zouden zijn, zouden ze wel in de peer review literatuur verschijnen. Het niet-verschijnen in peer review literatuur houdt immers impliciet in dat de stellingen de wetenschappelijke toetsing niet doorstaan.

Atsma vervolgt:

Een Nederlandse scepticus is gevraagd substantieel tijd te besteden aan het leveren van commentaar op het komende IPCC-rapport over het klimaatsysteem (Werkgroep 1). Ik heb hem gevraagd te luisteren naar suggesties van andere sceptici.

Weerom een bijzonder opmerkelijke stelling. Zou een politicus ooit een astroloog aanstellen als evenwaardig partner in de sterrenkunde? Erg onwaarschijnlijk. Zou een politicus het ooit in zijn hoofd halen een creationist overheidsgeld toe te stoppen om de evolutietheorie te beoordelen? Dacht het niet. 

Zou een politicus ooit een journalist zonder wetenschappelijke publicaties aanstellen om de klimaatwetenschap te beoordelen. Ja dus.

Die scepticus is Marcel Crok, een journalist die aan de klimaatoppervlakte verscheen toen hij in Natuurwetenschap & Techniek een artikel schreef over de hockeystick dat uit niet meer bestond dan het vertalen van het werk van McIntyre en McKitrick, zonder daarbij enige kritische noot te plaatsen. Crok verwarde toen reeds "tégen zijn" met "sceptisch zijn". 

Enige jaren later was hij mede-oprichter van het vuilbekblog Climategate.nl, waar wetenschap verworpen wordt met rechts-libertarische kretologie die niet verder reikt dan de hele wetenschappelijke wereld communistisch te noemen. Iedere wetenschapper die zo naïef is te denken dat een beschaafd gesprek op die plek mogelijk is en een comment durft te posten op dat blog wordt enkel maar op een hoop gescheld onthaald. Het pleit allerminst voor Crok dat hij er niet in slaagt om dat soort niet-wetenschappelijk geblèr te onderscheiden van reëel sceptisch denken. En doet in ieder geval vragen rijzen over zijn wetenschappelijk beoordelingsvermogen.

Het derde punt uit de motie Neppérus is zo mogelijk nog problematischer. Om niet te zeggen onaanvaardbaar. Het betreft het ernstig nemen van het werk van de Groene Rekenkamer, een organisatie die zowat ieder milieu gerelateerd wetenschappelijk onderwerp verwerpt of minimaliseert omwille van politieke motieven. De Website van de Groene Rekenkamer maakt op dat vlak al enorm veel duidelijk:

Als De Groene Rekenkamer werkelijk een gezonde milieukritische organisatie zou zijn, zou dergelijke passage natuurlijk nooit of te nimmer op de website geplaatst worden. De Groene Rekenkamer politiseert de wetenschap, en verwerpt ze enkel en alleen omwille van politieke motieven. 

De Groene Rekenkamer komt voor ieder milieugerelateerd onderwerp waar ze ook maar enigszins aan kon denken tot dezelfde conclusie: er is niets aan de hand en de overheid heeft geen reden om op te treden. Dat laatste is uiteraard de kern van het libertarisme, en de werkelijke reden voor het aanvallenvan de wetenschap. Bij de botsing van de ideologie met de realiteit, wordt de realiteit door De Groene Rekenkamer zonder aarzelen onder de bus gegooid.

Het niveau van de stukken op De Groene Rekenkamer is, ik druk me zacht uit, om te huilen. Ik heb op dit blog al eerder enkele ontstellend belabberberde stukken van die site behandeld (o.a. hier). 

Opgemerkt kan worden dat Theo Richel zonder het zelf te beseffen in wezen zelf stelde dat de organisatie geen enkele wetenschappelijke relevantie heeft. Ja, nogmaals, dat is het niveau van die organisatie. 

Dat een dergelijke organisatie door zoveel VVD-politici au sérieux wordt genomen is dan ook schrijnend. 

Dat De Groene Rekenkamer ook de klimaatbrochure van de KNAW zou verwerpen is allerminst een verrassing, maar is net zoals de hele organisatie compleet irelevant. Ja ik ben me er van bewust dat voorgaande zin bij een buitenstaander tot gefrons zal leiden. 

Gelukkig is het antwoord van Atsma bevredigend omdat hij hier wél stelt dat wetenschappelijke onafhankelijkheid niet beknot mag worden door politiek of een organisatie van pseudosceptici:

De  KNAW is volledig autonoom en gaat zelf over z’n eigen publicaties. Dat is goed en moet ook beslist zo blijven. 

Climate Dialogue

Atsma antwoordde in opvolging van de Motie Neppérus ook nog het volgende:

Ik heb het KNMI en PBL verzocht een inhoudelijke en zakelijke discussie op het internet te organiseren. Hierbij wordt telkens een door sceptici gebruikt argument uitgelicht door enkele uitgenodigde deskundigen aan weerszijde van het spectrum. Anderen zullen hierop alleen kunnen reageren via een moderator om de discussie overzichtelijk te houden en er zeker van te zijn dat deze ook professioneel blijft. Uiteindelijk zal een samenvatting worden gemaakt van alle discussies, met nadruk op waarover men het eens is, waarover niet, en wat de achterliggende oorzaak daarvan is. De uitkomsten van deze vijf activiteiten zal Nederland gebruiken wanneer ook de lidstaten van IPCC in oktober en november van dit jaar het tweede concept van het rapport kunnen becommentariëren.

Naar aanleiding van dit antwoord wordt door PBL en KNMI dinsdag aanstaande de website Climate Dialogue gelanceerd.

Positief is dat de discussie enkel en alleen gevoerd wordt door mensen die peer review hebben gepubliceerd. 

Maar voor de rest vind ik het een bijzonder merkwaardig initiatief: het blogscepticisme zal niet aan bod komen omdat het nergens op stoelt, en de wetenschappelijke discussie wordt reeds in de literatuur gevoerd, waardoor de site op dit vlak weinig zal bijdragen.

Het is me dan ook niet helemaal duidelijk wat de Nederlandse overheid met dit initiatief wil bereiken. Het lijkt erop dat een hoop overheidsgeld wordt gespendeerd om de Neppérussen van deze wereld tevreden te houden, zonder dat die investering ook maar tot enige wetenschappelijke vooruitgang, of tot enig nieuw maatschappelijk inzicht zal leiden. De leek zal niet begrijpen wat er bediscussieerd wordt. Hooguit kan je verwachten dat klimaatsceptici de discussies over de minor-discussion points zullen uitvergroten in een poging daarmee de wetenschappelijke zekerheden waarover géén discussie bestaat mee te versmachten. Wat ze nu ook al doen, dus op dit vlak ook niets nieuws. Nogmaals: ik vind het een bijzonder merkwaardig initiatief.

Climate Dialogue in De Volkskrant

Maarten Keulemans schreef dit weekend een artikel (achter paywall) in de Volkskrant waarin de start van Climate Dialogue wordt aangekondigd. Het moet gezegd, het is een merkwaardig stukje. 

Laten we even voorbijgaan aan de eigenaardigheid dat hij -om een project aan te kondigen dat een dialoog tussen wetenschappers en sceptici moet betekenen- hij enkel een klimaatscepticus (Marcel Crok) aan het woord laat, en daarbij ook nog eens foutief stelt dat de site mede een initiatief is van Crok (zoals hoger vermeld is het een initiatief van PBL en het KNMI). 

Laten we ook maar even voorbij gaan aan het feit dat hij wél schrijft dat Marcel Crok's boek stelt dat er nog veel onzeker is over de oorzaak, omvang en de gevolgen van de klimaatverandering, maar daar niet bij aanvult dat Crok's boek één lange eenzijdige benadering is die bulkt van de cherrypicks, halve waarheden en regelrechte fouten (ja Marcel, ik heb je boek ondertussen gelezen), en zonder hierbij één woord te zeggen over de nochtans 40 pagina lange reeks kritische opmerkingen die het PBL dan ook had op het boek: Achtergrondinformatie bij De Staat van het Klimaat 2010. 

Hierdoor geeft Keulemans (hopelijk ongewild) Crok meer gewicht dan hij wetenschappelijk verdient. Het is heus geen toeval dat Crok niet één wetenschappelijk artikel heeft geschreven. Maar bon.

Het echte probleem in het artikel zit m.i. de opsommingen onder het kopje 'splijtzwammen',  waar hij een opsomming geeft van stellingen waar "sceptici" en "opwarmers" lijnrecht tegenover elkaar staan. Keulemans doet geen enkele poging om hierbij de correcte wetenschappelijke stand van zaken weer te geven, maar beperkt zich in zijn stuk enkel op een bijzonder merkwaardige vorm van "woord" en "wederwoord", wat uiteraard een belangrijk journalistiek basisprincipe is. Maar wel tevens een punt waar tegenwoordig al te veel journalisten halt houden, onder het mom 'we hebben toch lekker een debat gehad' (nee, ik verwijs hierbij niet expliciet naar Keulemans). 

Woord en wederwoord mag dan wel een belangrijk journalistiek principe zijn, de échte taak van een journalist is natuurlijk om de lezer juiste informatie voor te schotelen, en daar schort het in dit stuk aan. Ophouden met te stellen dat Suske 'wiet' roept, en Wiske 'woe' roept mag geen eindpunt zijn. Een journalist heeft m.i. vervolgens de taak uit te vogelen wie het bij het rechte eind heeft. De lezer heeft m.i. het recht volledig en juist geïnformeerd te worden. 

Keulemans geeft er in zijn stukje, en op Twitter, nochtans blijk van zich ervan bewust te zijn dat het klimaatdebat meer stellingen zijn dan de in het kaderstuk voorkomende simplistische opdeling in voor- en tegenstanders. En dat hij zich ervan bewust is dat de waarheid noch zwart noch wit is, maar dat wetenschappelijke realiteit zich op een ander vlak bevindt dan beide extremen. Het is een gemiste kans dat hij dat niet duidelijker in zijn stukje weergaf, want nu wekt hij de indruk dat er een discussie is op punten waar de wetenschap zelf robuust is, en waar de discussie zich ergens achter de komma bevindt.

Als ik eindredacteur van de Volkskrant was, had ik Keulemans zijn stukje terug naar afzender gestuurd met de opdracht het huiswerk volledig te maken, en zin van onzin te onderscheiden, zodat de lezer volledig geïnformeerd wordt en weet wat de wetenschap over de aangehaalde tegenstellingen zegt. Aangezien dat niet gebeurde, blijft een stukje over waarin de lezer op het verkeerde been wordt gezet en de wetenschap de verliezer is. 

En dat vind ik jammer.

Brecht Arnaert's Facebookcomments

Dewever en Arnaert

 N-VA-lid Brecht Arnaert, uiteraard weer een libertariër (zucht), postte recent op zijn facebookpagina dat hij niet wakker ligt van klimaatverandering en linkte daarbij naar twee filmpjes op De Groene Rekenkamer van Ton Begemann, die zeker niet foutenvrij zijn en die ik hier en hier al besprak (en waaruit bleek dat Begemann dus niet eens wist waar hij geweest was).

Wat vooral opvalt is echter het gegeven dat Arnaert's comments eerder een "gevoel" uitdrukken dan te getuigen van enige wetenschappelijke benadering. Altijd een slecht idee.

Arnaert: Is het u ook opgevallen dat na de val van de Muur het klimaatverhaal steeds populairder werd? De aarde zou opwarmen door het broeikaseffect, en dus moest de overheid maatregelen nemen om het milieu te beschermen. Moesten we ons niet meer onderwerpen aan het ideaal van de klassenloze samenleving, dan toch wel zeker aan het ideaal van de ongeschonden natuur. Wie kan daar nu tegen zijn?

De eerste experimenten rond warmtestralingen van John Tyndall vonden natuurlijk reeds plaats in het midden van de 19de eeuw, en Arrhenius was de eerste die uit die experimenten afleidde dat er wereldwijde invloed was. Dan zitten we nog steeds in de 19de eeuw.

Uiteraard is de kennis rondom de klimaatwetenschap enkel maar toegenomen, en de groeiende bezorgdheid leidde in 1988, dus nog voor de Val van de Muur, tot de oprichting van het IPCC. De oprichting van dit instituut gebeurde natuurlijk niet plotsklaps uit het niets, maar was een gevolg van een lange wetenschappelijke evolutie, waarbij bv. de conferentie in 1985 in Villach een belangrijke rol speelde in het rijpen van de geesten. Het is belangrijk eraan te herinneren dat de jaren '80 het tijdperk waren waarin de mens voor het eerst op politiek vlak besefte dat de menselijke invloed op de atmosfeer niet te negeren valt. Denk daarbij ook aan de problematiek van de ozonlaag, die in 1987, toevallig of niet, een jaar voor de oprichting van het IPCC leidde tot het akkoord van Montreal.

Al deze akkoorden waren gebaseerd op wetenschappelijke bevindigen, niet op een ecologisch ideaal. Dat is wat veel klimaat-pseudoskeptici wel eens over het hoofd zien: de hele klimaatdiscussie is een wetenschappelijke discussie. De wetten van Stefan-Boltzman of Kirchhoff zouden er heus niet anders uitzien als ze opgesteld werden door een communist of een nazi.

Overigens is het interessant op te merken dat Naomi Oreskes stelt dat klimaat-pseudoskepticisme zich nou net begon te manifesteren na de val van de Muur. De eerste klimaatskeptische artikels zouden de oppervlakte bereiken in 1989. Exact het jaar waarin de muur viel. Oreskes postuleert dat het net de anti-communistische krachten waren die, wegens het plotsklape gebrek aan een vijand, zich meteen stortten op de klimaatwetenschap en alles wat ze, net als Arnaert, als 'groen' percipiëren.
Of zoals de wiki-pagina van het - erg aanbevolen - boek Merchants of Doubt stelt:

The book states that Seitz, Singer, Nierenberg and Robert Jastrow were all fiercely anti-communist and they viewed government regulation as a step towards socialism and communism. With the collapse of the Soviet Union, they looked for another great threat to free market capitalism and found it in environmentalism. They feared that an over-reaction to environmental problems would lead to heavy-handed government intervention in the marketplace and intrusion into people's lives

Arnaert: Prof. Begemann, die mij een eerlijk verhaal lijkt te doen, gelooft er niet in. Hij bezocht het hoge Noorden meermaals, en laat boerenverstand werken waar intellectualisme het heeft laten afweten. De mens is veel minder verantwoordelijk voor mogelijke klimaatwijzigingen dan tot nog toe werd verspreid. In het filmpje legt hij uit waarom. 

Zoals in mijn eerdere artikels al bleek (de foto's zijn helaas verdwenen in cyberspace), heeft Begemann geen enkele kennis van het terrein dat hij bezocht, maakt hij hierbij ronduit absurde claims (eskimo's die aan landbouw doen, alsjeblieft), en cherrypickt (allicht niet doelbewust) hij temperatuurtrends.

Arnaert: Maar wat interessanter is: Begemann vertelt ook waarom zoveel professoren dit zijn gaan beweren.

Begemann's claim dat klimaat-pseudoskeptici hun mond niet kunnen opendoen uit angst hun fondsen te verliezen wordt hier tegengesproken door Bas van Geel. En als je even rondsurft, zal je zien dat veel skeptici rechtstreeks verbonden zijn aan overheidsinstituten.

Arnaert: Sinds duidelijk werd dat de klassenloze samenleving niet kan werken, is er geen groot verhaal meer waaraan we ons allen moeten onderwerpen. Maar het ideaal van de ongeschonden natuur, dat heeft wel nog wervingskracht. Koste wat het kost moet dus bewezen worden dat de mens schuldig is: een verstoorder van een natuurlijk evenwicht. 

Ook hier geeft Arnaert vooral weer te kennen hoe zijn wereldbeeld eruitziet. De klimaatdiscussie gaat niet over het handhaven van evenwichten maar over hoe de wereld eruit zal zien als het huidige, relatief stabiele klimaat in het holoceen, verandert. In feite is het een quasi zuiver economische discussie: hoeveel kost het de mensheid om zich aan te passen aan een veranderend klimaat ? Er komen uiteraard nog een aantal sociale en ecologische factoren bij te pas, maar de hoofdvraag is zuiver economisch, niet meer, niet minder.

Arnaert: Laat u niet vangen: groenen zijn ecologische marxisten. Het zijn meloenen. Groen van buiten en rood van binnen. Met dank aan Peter Visser, die mij attent maakte op het filmpje.

Tenzij Arnaert voluit voor complotdenken gaat en wil beweren dat iedere wetenschappelijke academie ter wereld enkel en alleen maar uit communisten bestaat, geeft deze slogan vooral Arnaert's wereldbeeld bloot. Of dat er toe doet is nog maar de vraag: het is in ieder geval irrelevant voor de klimaatdiscussie, want zoals hoger aangehaald laten wetenschappelijke wetten zich heus niet leiden door ideologie. Het verwerpen ervan, des te meer. Zie ook creationisme.

Arnaert: Wat een arrogantie van de mens om te denken dat hij het klimaat kan beïnvloeden. Klimaten veranderen, punt.

Uiteraard kan de invloed van de mens op de atmosfeer makkelijk gemeten worden, en dan blijkt dat de invloed van de mens duidelijk zichtbaar is :

Evolutie van enkele broeikasgassen voorbije 2000 jaar

 Hoe groot onze planeet ook moge wezen, er is dus een duidelijk meetbare invloed op de samenstelling van de atmosfeer t.g.v. menselijke activiteiten. Dat heeft niets met arrogantie te maken, maar met keiharde wetenschap en het registreren van een realiteit.

Arnaert: Ik heb gezegd dat de politiek de wetenschap koloniseert door hun financiering van hen afhankelijk te maken. Prof. Begemann zegt zelf dat vooraanstaande wetenschappers die nu op emeritaat zijn, vrijuit spreken, en verklaren dat heel wat van het onderzoek niet wetenschappelijk is.

Een uitspraak die uiteraard getuigt van de nodige dosis paranoia.
Maar een bewering die je wel vaker hoort in libertarische kringen, maar hoe dat proces dan wel zou spelen heb ik nooit te horen gekregen. Zoals ik al eens opmerkte in mijn post over Frank Van Dun : Hoe het mogelijk is dat libertariërs die de overheid willen wegdenken, toch verbonden kunnen blijven aan overheidsinstellingen en universiteiten ? Dat is toch een zuiver toonbeeld dat er géén kolonossatie van de wetenschap gebeurt, anders waren die personen allang op het budget 'nul' gezet.

Arnaert: Dit is trouwens geen complottheorie: politiek zoekt altijd naar een legitimering van zijn macht. Vroeger was die legitimering het ideaal van de gelijkheid. Toen dat niet bleek te werken, moest een andere legitimering gezocht worden. Wat is hier complottheoretisch aan? Beweer ik dat er geheime genootschappen zijn die de opwarming van de aarde als hoax bekokstoofd hebben? Helemaal niet: deze onzin werd open en bloot verkondigd.

Er zijn genoeg politici die NIET ijveren voor het ideaal van gelijkheid. Basically gaat het hier uiteraard om de spanning tussen liberalisme en socialisme. Dat wetenschappers verschillende politieke strekkingen aanhangen, is iets waar te vaak te snel over wordt heengegaan in bepaalde kringen.

Arnaert: Het incident dat Prof. Begemann aanhaalt in verband met de ijsschots ter grootte van Californië die zogezegd afgekalfd was, en nadien een fout van de satelliet bleek te zijn. Nieuwsfeit één: breed in de media. Nieuwsfeit twee: verzwegen. Als daar geen bias in zit, dan weet ik het niet meer.

De media is bovenal ongeïnformeerd: hoeveel journalisten hebben ook maar enige wetenschappelijke achtergrond ? Juist ja.  Overigens komen klimaat-pseudoskeptici onevenredig vaak aan bod in de mdia, terwijl ze in de wetenschappelijke literatuur vooral uitblinken door afwezigheid.
Die discrepantie toont aan dat de media inderdaad niet neutraal is. In pakweg de Nederlandse krant de Telegraaf zal je niet veel correcte informatie over klimaatverandering vinden, want die krant publiceert quasi enkel pseudoskeptische artikels. Als daar geen bias inzit, weet ik het niet meer. Ik hou Arnaert niet tegen een klachtenbrief naar de Telegraaf te sturen.

Arnaert: Het is best mogelijk dat de mens ecologische veranderingen veroorzaakt, en dus regenval door zijn toedoen op sommige plaatsen kan veranderen. (Zie Aral-meer). Het punt is: waarom zou dat ongerechtvaardigd zijn? Is de natuur iets waar we niet in mogen bewegen? Heeft de natuur, zijnde een omgeving zonder bewustzijn, rechten?

Deze alinea is voornamelijk interessant, omdat ze de hele problematiek van libertarisme en wereldwijde "milieu"problemen. Ik zet milieu tussen aanhalingstekens omdat, zoals hoger aangehaald, de klimaatproblematiek slechts in beperkte mate een milieuprobleem is.

Of natuur rechten heeft is lekker filosofisch interessant (hadden de dieren die in het Aralmeer leefden een bewustzijn? Hoe zit het met de belevingswaarde voor de verschillende indivisuen, elk met hun eigen subjectieve smaken en voorkeuren ?), maar voor de vissers aan het Aral-meer, ooit met 40.000, doet dat natuurlijk weinig ter zake. Die zijn gewoon hun job kwijt. Is dat gerechtvaardigd ? Of hebben ze recht op stabiliteit, met name hun job ?

Arnaert: Ik stelde ettelijke reacties geleden al dat het niet gaat om een complottheorie, maar om de nuchtere vaststelling dat politiek altijd op zoek is naar legitimering. Met de val van de muur kon de legitimering niet meer het grote Gelijkheidsideaal zijn, want dat heeft duidelijk gefaald, en dus moest naar een ander ideaal gezocht worden waar wij ons allen kunnen aan opofferen: het Ongeschondenheidsideaal, wat individuen opnieuw in krak dezelfde ideologische positie plaatst.

Arnaert toont met zijn posts, niet enkel de comments op klimaat, dat hij vooral tegen heel veel zaken tégen is.Neem het negativisme tegen al wat, in zijn ogen, links is weg, en zijn facebookwall is niet half zo vol meer. Misschien komt het Arnaert -cfr. de stelling van Oreskes- wel net goed uit een vijand te hebben waar hij tegen kan ageren ?

Het ongeschondenheidsideaal, dat allicht door bepaalde strekkingen wordt aangehangen, is echter compleet irrelevant voor de werkloze vissers van het Aralmeer. Die zijn gewoon hun job kwijt.

Arnaert: De enigen die hier schuld aan hebben zijn de overheden dat de wetgeving zo organiseren dat het goedkoper wordt om grondstoffen te consumeren, dan de arbeid hier te laten verrichten. Of vind je het normaal dat de garnalen die aan de Vlaamse kust gevangen worden overgevlogen worden naar Marokko, om ze daar te laten pellen, en teruggevlogen worden? Voor elke euro die ik jou zou betalen als werknemer, moet ik er als werkgever nog twee bijleggen. Het laten doen van die arbeid in een lageloonland is dus het meest morele wat je kan doen: het is immoreel om een systeem te voeden dat inherent exploitatief is.

In landen waar nauwelijks belastingen zijn, zijn de leefomstandigheden van arbeiders niet noodzakelijk beter. Werkgevers willen hun winst maximaliseren, punt.

Arnaert: Ja, arbeiders worden uitgebuit in onze samenleving, maar enkel en alleen omdat werkgevers daar door sociale wetgeving toe verplicht worden: pushen ze die arbeiders niet, dan kunnen ze hun belasting niet betalen.

In de vroege industriële revolutie was er géén of nauwelijks een sociale wetgeving. Ik zou het toch niet meteen als voorbeeld durven nemen als maatschappelijk model.

Arnaert: Of dacht je dat men in de horeca niet liever wat MEER personeel in dienst zou nemen?

De horeca wil vooral zijn winst maximaliseren, dus nee, ze gaan niet uit altruïsme meer personeel aanemen.

Arnaert: Dus: check eens hoe wetgeving vervuiling veroorzaakt. Je zult vaststellen dat het altijd neerkomt op een probleem van geschonden eigendomsrechten. Privatiseer de zee, en morgen is ze proper.

Je hoeft het helemaal niet op zee te gaan zoeken, kijk gewoon naar de atmosfeer. Privatiseer de atmosfeer, en ieder industrieel bedrijf moet morgen zijn deuren sluiten, onder druk van de omringende eigenaar die die troep niet in hun licht willen hebbens.

De facto is de atmosfeer boven land echter 'eigendom' van de staat. Maatregelen opgelegd door diezelfde staat, de eigenaar dus, worden echter in bepaalde kringen met hand en tand verworpen. Niet echt consequent me dunkt. En tekenend voor het probleem dat de filosofische stroming libertarisme heeft wanneer ze de toets moet aangaan met de werkelijkheid. Al te vaak wordt de werkelijkheid onder de bus gegooid om de filosofie overeind te houden.

Tussendoortjes

Het Nederlandse Planbureau voor het Leefmilieu reageert hier op de grootste fouten in Rypke Zeilmaker’s recente artikel in het Parool. Noot: Zeilmaker beeert dat zijn artikel buiten zijn weten geredigeerd werd door de redactie, waardoor er extra fouten in het stuk zouden ingeslopen zijn.

Niet dat het veel uitmaakt, het blijft een erg incoherent stuk, en het doet de vraag rijzen waarom een krant: 1) het woord geeft aan iemand die –naar eigen zeggen (!)- niet echt verstand heeft van het onderwerp, 2) dat stuk dan niet tenminste heeft laten nalezen die er wél enig verstand van heeft. 
Maxime Verhagen, de Nederlandse Minister van Economische Zaken, Landbouw en Innovatie heeft in de Nederlandse kamer dan weer een antwoord gegeven op de vragen van VVD-Leeghoofd René Leegte over een al evenmin foutenvrij stukje van Kees Le Pair op climategate.nl (nog steeds uw favoriete bron van desinformatie en gegil over communisten) waarin Le Pair stelde dat het netto-vermogen van windmolens lager is dan wordt beweerd.

Uiteraard is het rendement van windmolens compleet irelevant voor de klimaatwetenschap. De kritiek op windmolens van klimaatskeptici vloeit, net als de klimaatskepcis zelf, echter niet voort uit wetenschappelijke argumenten, maar uit een algemeen “anti-groen” gevoel, waain feiten moeten sneuvelen voor het wereldbeeld.

Tot slot heeft Henk Lankamp nog een aardig stukje waarin hij uitlegt dat de titel “IPCC expert reviewer”, zoals die gedragen wordt door o.a. Hans Labohm en Marcel Crok, vooral gebruikt wordt door mensen die géén enkele expertise hebben, en de titel dragen om het lekenpubliek te misleiden.